Zmiany w polityce migracyjnej niektórych państw Europy Zachodniej
Wynikają one z konieczności wdrażania dalekowzrocznych polityk migracyjnych i konsekwentnych działań mających na celu ich realizację. Dotychczasowa praktyka pokazała, że jakiekolwiek odstępstwa od reguły przekładają się na zmianę sytuacji wewnątrz kraju i wpływają negatywnie na całe społeczeństwo.
Zwiększona migracja przekłada się na wzrost liczby wniosków, również azylowych, co z kolei przekłada się na obciążenia dla systemu społecznego (socjalnego), zdrowotnego oraz bezpieczeństwa państwa. Procedury odwoławcze pozwalają z kolei na przedłużanie pobytu osób, których wnioski zostały rozpatrzone negatywnie, jak również dalsze czerpanie korzyści ze świadczeń socjalnych przy jednoczesnym unikaniu deportacji.
W obliczu masowej nielegalnej migracji poszczególne państwa muszą podejmować starania mające na celu zabezpieczenie socjalne ww. migrantów, miejsca pobytu w ośrodkach, integrację ze społeczeństwem oraz szkolenia i wejście tych osób na rynek pracy, co przekłada się na konieczność wprowadzania nowych regulacji i przepisów oraz podejmowania wysiłków ze strony wielu służb, zaangażowanych w obsługę migrantów.
Jednocześnie doświadczenia państw Europy Zachodniej wskazują, że największym problemem dla państwa są migranci, którzy celowo ukrywają swoją prawdziwą tożsamość, równocześnie czerpiąc korzyści z przysługujących im świadczeń socjalnych – takich osób nie wolno deportować, nie mogą także pracować. Na przykład, obecnie w Niemczech przebywa ok. 250 tys. migrantów, zobowiązanych do opuszczenia kraju. Stanowią oni zagrożenie nie tylko dla bezpieczeństwa wewnętrznego ze względu na zaangażowanie niektórych z nich w działalność przestępczą, ale także wyzwanie dla systemu świadczeń socjalnych, zdrowotnego i penitencjarnego.
Szczegóły w: Raport Centrum Badań nad Bezpieczeństwem Akademii Sztuki Wojennej pn. „Zmiany w polityce migracyjnej wybranych państw Europy Zachodniej w latach 2019 – 2020”.